दीप्यच्छम्भुकपर्दसान्द्रसरणिस्तोमभ्रमन्त्योत्कया
सापत्न्यदप्रहद्धिया कुटिलया दृष्टा चिरं गड्गया।
फूत्कारैः फणिभिर्मुधा तरलिता मातङ्गकृत्त्याऽऽकुला
गौरी शम्भुसमागमप्रशिथिला दोलायिता पातु वः।।1।।

गङ्गाकैतवगुप्तये डमरुणा स्फूर्जज्जटाश्छादयन्
उन्मोच्योरगसन्ततिञ्च वपुषो दूरे क्षिपन् भूतिभिः।
सायासं गजचर्मशोणितलवान् श्यानान् प्रकुर्वन् हरो
गौरीराधनतत्परश्शबलिते रत्युत्सवे पातु वः।।2।।

निजमुकुरप्रतिबिम्बं पश्यन्त्याः सपदि वागधिष्ठात्र्याः।
गलितः सुखाश्रुबिन्दुर्योऽभूदभिराजराजेन्द्रः।।3।।

शीर्षंचिच्छेद भक्त्या स्वयमपि नवधा राधितुं यो महेशं
चञ्चत्काङ्क्षाप्रपूर्त्यै ननु दशवदनो जातु दर्पैकमूलम्।
छित्वा तं दर्पमेव त्रिनयनगृहिणीपादपद्मेऽर्पयन्सः
न्यक्चक्रे तं दशास्यं रघुपतिगृहिणीवक्त्रचन्द्रोपरागम्।।4।।

केचित्तं दृष्टवन्तस्सरसकवितया संसदं मोहयन्तं
केचिद्दूरादश्रृण्वन् महितगुणगणारम्भवार्ताधुरीणम्।
केचिच्चाधीतवन्तो विविधसुरगवीपत्रिकास्वभ्युदीतं
हृत्स्थः केषां न भाति प्रकृतिगुणपटुर्हन्त राजेन्द्रमिश्रः।।5।।

महिता समुज्ज्वला ज्योत्स्ना चिल्लिका चीत्करोति च
पिकी कुहू-कुहूरावैः रौति कस्मिन्नु वासरे?
भ्रातृजाये! स्फुरेन्नेत्रद्वयं कस्मिन्नु वासरे।
प्राङ्गणं राघवः प्रागात् हन्त यस्मिन्नु वासरे!!
विपदाभाति कजरी सुदिरा रोचतेतराम्
सौम्यः कराञ्जलिर्भाति हन्त कस्मिन्नुवासरे?
ननान्दः! वल्गते स्वप्नो हन्त कस्मिन्नु वासरे?
गायति नैव गीतानी गणयत्यपि न सौहृदम्
निपिवन्ती शुकं सारी स्थिता यस्मिन्नु वासरे!!
चन्द्रः प्रतीयते नेत्रं रविर्दीपः प्रतीयते
व्यजनं प्रजायते वातो हन्त कस्मिन्नु वासरे?
भ्रातृजायेऽञ्चलं रिङ्गेद्धन्त कस्मिन्नु वासरे?
ज्येष्ठाः श्वश्रूश्च सम्भूय यस्मिन् गायन्ति वासरे
ननान्दः! जातको जातो गृहे यस्मिन्नु वासरे!!6

रङ्गभूमिसमासीना निश्शब्दाः खलु दर्शकाः।
लक्ष्यन्ते वटशाखायां स्थिता नैशखगा इव।।7

ब्रह्मा स्यादथवा शम्भुः साक्षान्नारायणोऽपि वा।
केनापि कृतमन्यायं मर्षयिष्ये न साम्प्रतम्।।8

अकस्माल्लङ्कायां यदपि घटितं वा विघटितं
प्रतीकारे तस्य प्रसभमुपरूढा नहि वयम्।
दशास्यभ्राताऽसौ पवनतनयोऽयं खलु जनो
न कोऽप्यार्यं रौद्रं शमयितुमभूद्युक्तिकुशलः।।9

विपन्नझषकच्छपं क्षुभितनागनक्राकुलं
प्रमथ्य जलधिं क्षणैर्विकलपल्वलत्वं नये।
खचुम्बिधरणीधरं समतलं करिष्ये पदैः
पुनर्यदि विदेहजानयनवारि भूमौ पतेत्।।10

भव्यान्यरुन्धतीजानिर्यस्य चिन्तयतेऽनिशम्।
रघूणां तस्य वंशस्य क्वानिष्टं क्व च साध्वसम्।।11

तीर्णस्तातमहावियोगजलधिः सौमित्रिसाह्यैः पुरा
लङ्कासङ्गरसागरोऽपि ससुखं तीर्णस्ततस्सानुगैः।
कौलीनाब्धिमिमं तरीतुमधुना शक्तोस्म्यहं नो पुन-
स्सीते! लक्ष्मण! मारुते! सपदि मां मृत्योर्मुखाद्वारय।।12

लोको निन्दति चेद् विदेहदुहितामङ्गीकरोम्यञ्जसा
निर्दोषां विजहामि चेदवनिजां स्वात्मैव मां निन्दति।
निन्दाऽन्तश्च बहिश्च हा प्रभवति प्राणोत्ससन्तापिनी
संघर्षे पतिभूपयो रघुपतिः कस्यैकपक्षं श्रयेत्।।13

फणीन्द्रदृढपौरुषप्रथितविक्रमो धन्विनां
धुरि प्रथमसंज्ञको यदनुवर्तको देवरः।
क्षमः पतिरपि ध्रुवं भुवनकन्दुकोच्छालने
तथापि वसुधात्मजा कुटिलरक्षसा धर्षिता।।14

दिनानि यातानि विना भवन्तं निशा व्यतीता रघुनाथ! या वा।
प्रभो! तदायुर्न जिजीव सीता ध्रुवं विजानीहि च तद् विनष्टम्।।15

मदन्तिकान्नाथ! तवाङिघ्रमूलं पत्रं यदि स्याद्विततं नु यावत्।
नेत्राञ्जनैरश्रुविमिश्रितैश्चेल्लिखेत्स्वदैन्यं स्वयमेव सीता।।16

व्यथाकथा क्षेष्यति नो तथापि प्रभो! वियोगात्तव सिक्तमूला।
द्रुतं समासाद्य विपन्नभाग्यां भार्यामनाथामव राघवेन्द्र!!17

विक्रमेण मया युद्धे दशास्यो रावणो हतः।
निन्दाशतमुखं हन्यां कथमेतं हि रावणम्।।17।।

सन्त्यक्ता जननी पिताऽथ यमजो बन्धुश्च नाऽपेक्षित-
स्त्यक्ता यौवनदेहलीधृतपदा कान्ताऽपि रत्यर्थिनी।
सन्त्यक्तं गृहवैभवं रघुपते! येनाऽर्यसुश्रूषया
सोऽप्यद्य प्रघुणीकृतो नु भवता स्वाधिं दृढ़ गूहता।।19।।

तनयमसूत जनकजा श्यामलगौरयुगलमहो
रामभवने नदति वाद्यनिवहोऽप्यवधपुरी नन्दति रे!!
वितरति मणिमम्बा कौशल्या सुमित्रा धनमन्नमहो
राज्ञी कैकयी ददाति गलहारवलयमङ्गुलीयादि रे!!
शोणिततुरगे रूढोभरतो लक्ष्मणस्सिततुरगेऽप्यहो
भ्राता धूसर-हये रिपुसूदनो राघवो गजे राजति रे!!
वेदमुदाहरति वसिष्ठस्सृजति नटोऽभिनयमहो
देवीसरयूरूच्छाल्य जललहरीराशिषमिह यच्छति रे!!1

यदुरसि बृहत्सृष्टेर्बीजं निलीय शमश्नुते
न जनिनिधनाभ्यां यो बद्धो मनागपि कर्मभिः।
इह भुवि परब्रह्म मर्त्याऽवतारपरायणोऽ
प्यहह विविधां कां कां भुङ्क्ते न संसृतिवेदनाम्।।3

शं याति यावदिह पूर्वतरोऽवमान-
स्तावद्ध्युदेत्यहह घोरतरस्तदन्यः।
झञ्झाऽकुलं ननु दिने निशि चापि सोल्कं
व्योमेव भात्याखिलजीवनमेव नॄणाम्।।4

स्वस्ति न इन्द्रो वृद्धश्रवाः स्वस्ति नः पूषा विश्ववेदाः।
स्वस्ति नस्तार्क्ष्योऽरिष्टनेमिः स्वस्ति नो बृहस्पतिर्दधातु।।
पृषदश्वा मरुतः पृश्निमातरः शुभं यावानो विदथेषु जग्मयः।
अग्निर्जिह्वा मनवः सूरचक्षसो विश्वे नो देवा अवसा गमन्निह।।
भद्रं कर्णेभिः श्रृणुयाम देवाः भद्रं पश्येमाक्षिभिर्यजत्राः।
स्थिरैरङ्गैस्तुष्टुवांसस्तनूभिः व्यशेम देवहितं यदायुः।।
शतमिन्नु शरदो अन्ति...................................

नाऽर्येणाद्य यथोचितं स्वभवने दृष्टा जनन्यो न वा
नेदिष्ठप्रसवा विदेहतनया वर्धामिताऽनामयैः।
सोत्कण्ठाः शुकसारिकाश्च पशवो नो भोजिताः साग्रहं
भृत्याश्चापि न वक्त्रकोणविलसत्स्मेरैः सकृन्नन्दिताः।।5

आर्यां द्रष्टुमहो निमेषमपि योऽनैषीद्युगाब्दैस्समं
लोलोऽभूदू विगतत्रपोऽपि विरहाऽतिक्रान्तमर्यादकः।
प्राप्ते हन्त चिरेण रत्यवसरे जातस्स एव स्फुर-
द्दम्भोलिर्गतसौहृदोऽतिपरुषो भार्याप्रतिष्ठाहरः।।6

निदाघानन्तरं यस्मात्सलिलं हन्त याचितम्।
कालमेघः प्रतीतोऽसावश्मवर्षी भयङ्करः।।7

रजकः कश्चिदायोध्यश्श्रुतो भार्यां कदर्थयन्।
ज्ञातिगेहङ्गतां साध्वीं ह्यस्तने हि निशामुखे।।8

यत्राध्युष्य समागतासि कुलटे! काले त्र्यहीनोत्तरे
तत्रैव व्रज कुम्भदासि! वदनं द्रक्ष्यामि नो तेऽधुना।
नाऽहं दाशरथिर्य आत्मरुचये रक्षोगृहे रक्षितां
भूयोऽङ्गीकुरुते विदेहतनयां सन्दिग्धशीलाम्पुनः।।9

प्रसूर्नो मानवी नारी सदेहो जनकोऽपि नो!
परीवादभयाक्रान्तो वल्लभोऽपि न वल्लभः।।10

कौलीनदंशदलितेन प्रजाधिपेन लोकानुरञ्जनमहाव्रतपालकेन।
आर्येण चेदुदररक्षितवंशदीपा साऽर्यैव घोरविजने त्वरितं विसर्ज्या।।11

रक्षाऽभविष्यदिह नाथ कथन्नु तेन धर्मस्य लोकपरिधौ हि पतिव्रतस्य।
सञ्जीविताः सपदि हन्त भवद्वचोभिर्लोको वयं रघुपतिश्च विदेहजा च।।12

लीयन्ते स्वे कुलाये विविधखगकुलान्यात्तभोज्यान्युदीर्णं
सन्तोषं चुङ्कृतीभिर्मुधरलयवतीभिर्वितन्वन्ति सायम्।
अस्तं प्रेक्ष्याऽर्कबिम्बं वरुणदिगुदधौ शर्वरी नष्टकान्ता
क्लान्ता दान्ता धरित्रीमवतरति शनैः प्रस्खलत्कृष्णवस्त्रा।।13

पीयन्ते धूमलेखाः मधुरसुरभयः पादपस्कन्धनद्धै-
र्भल्लूकैर्वानरैश्च प्रकृतिकुतुकिभिः कल्कनानि क्रियन्ते।
गोभिर्हम्भारवाभिर्गहनतरुतले वत्सकाः क्षुत्तृषार्ता
धावं धावं ध्रियन्ते शिथिलपरिचयाः प्रस्नुतोर्ध्वस्तनीभिः।।14

पदयोर्युगले स्फुटकानि ततो दृशि चाऽपि न हन्त सृतिः पतिता
क्षिणुते ह्दयं क्षुरकैर्वचसां, ननु दन्तततिः प्रियया वलिता।
गुरुदेववसिष्ठसभा बृहती क्व पुरेऽत्र, न दष्टिपथं गमिता
तदुपायमुखेन सहायमहो कुरु, मज्जननी त्वयि सावहिता।।1

प्रदीप्तभास्कराऽध्यक्षा सरयूसाक्ष्यसम्मता।
गुरुभिः स्वयमाहूता दिक्पालाभिरक्षिता।।2

द्रोहोद्रेकप्रणश्यन्मतिविभवधरैः सूनुसंघे प्रणष्टे
विश्वामित्रैर्न यस्य त्रिभुवनकुशलक्षोभिवैरं प्रबुद्धम्।
सोऽयं साकारदेहस्सलिलनिधितलस्पर्शिसुप्तक्षमाया
इक्ष्वाकूणां समर्च्योऽपरविधिरवनौ सम्मुखीनो वसिष्ठः।।3

दृष्ट्वा सङ्कल्पबद्धं तनयविनशनान्मृत्युमद्धा वरीतुं
यं नद्यो हन्त कास्काश्चुलुकसलिलतांभेजिरे नो प्रभीताः।
जाता काचिच्छतद्रुश्शतलहरिचयैर्नष्टगाधा वहन्ती
तत्पाशघ्नी विपाशाऽप्यथ तनुकजलाऽसौ वितस्ता तृतीया।।4

जलौघभूभ्रंशहिमावपातप्रवातझञ्झाशलभैकमूलम्।
नेदं भयं नाऽपि च बाह्यशत्रुयुद्धोद्यमोत्पन्नमथापि नान्यत्।।5

आभ्यन्तरं मानसिकं करालं भयं भयानां प्रमुखं तदूर्ध्वम्।
आतङ्कमुत्पादयदात्मसृष्टं लुनाति भव्यं ननु कोसलानाम्।।6

पौराः प्रिया मद्वचनं श्रृणुध्वं सनिष्ठमास्थाय च सावधानम्
अहं ब्रवीम्यात्महितं समेषामायोध्यकानाञ्च हितं महार्घम्।।7

त्रिकालवेदी स्वतपः प्रभावै ऋतस्य सत्यस्य च तत्त्वगोऽहम्।
सप्तर्षिवृन्दे गणितो महिम्ना विरञ्चिपुत्रोऽस्मि वसिष्ठनामा।।8

धातुर्निदेशादथ जीवलोकभव्याय सूर्याऽन्वयभूपतीनाम्।
अङ्गीकृता वंशगुरुप्रतिष्ठा मया चिरत्नात्समयात्पृथिव्याम्।।9

कियन्त एवाक्षतशौर्यभूपा मार्तण्डवंशेऽभ्युदिता मृताश्च।
यशोऽवशिष्टाः खलु किन्तु सोऽहमकालपच्यः स्वतनुं विभर्मि।।10

भगीरथं मित्रसहं दिलीपं रघुं जिगीषुञ्च तमिन्द्रमित्रम्।
अजं ततः पङिक्तरथं स्वधाम्ना निनाय लोकाभ्युदयं वसिष्ठः।।11

सोऽहं स्वकीयैस्तपसाऽर्जवैश्च स्वतेजसा चापि दृढ़ शपामि।
यदात्मपुण्याक्षतभूरिभाग्यैः श्रीराघवं सम्प्रति निर्दिशामि।।12

न मानवो दाशरथिः पृथिव्यां स्वयं महाविष्णुरिहाऽवतीर्णः।
दृष्ट्या यया तत्त्वविमर्शशक्त्या पश्यामि रामं, सुलभा न सा वः।।13

न यत्र गन्तुं क्षमते शरीरं सूक्ष्मं मनस्तत्र विशत्यशङ्कम्।
मनोऽपि यत्राऽक्षमते प्रवेष्टुं सर्वज्ञ आत्मा सहजं प्रयाति।।14

सौक्ष्म्यं हि शक्तेरिदमापनीयं तपोबलेनैव न चाऽन्ययोगैः।
अतीन्द्रियं योगमुपार्जितं स्वं प्रस्तौम्यहं तत्तपसाऽनुभूतम्।।15

रामस्य देवत्वमपीह लोके न चास्ति साधारणबुद्धिबोध्यम्।
अगस्त्यवाल्मीकिसुतीक्ष्णविश्वामित्रा विजानन्ति च वेद्मि सोऽहम्।।16

अहो स रामः किमु मर्त्य एव युष्मादृशः संशयिताऽत्मशक्तिः।
अपूर्वकर्मा न च किं स आस्ते आयोध्यकाः पृच्छत मानसानि।।17

मत्स्याशिनं यो गुहमङ्कपाल्यां संस्कारहीनं कृतवान् सहर्षम्।
स्वसौहृदे तं नियुयोज सद्यः स राघवः किं मनुजो, न देवः??18

जटायुषं तातसखं वनान्ते सीतार्थमुत्सृष्टजरच्छरीरम्।
ददाह तं योऽधिचितं सुतीयन् गृद्धं स रामः किमहो मनुष्यः।।19

प्रेम्णा शवर्या वशगोऽप्यभौक्षीद्यो दण्डकायां बदरीफलानि।
स्वादाऽवबोधाय तयैव पूर्वं भुक्तानि रामः किमसौ मनुष्यः??20

जानन्नपि प्रीततमां स्वभार्यां चरित्रशुद्धाम्महितामनन्याम्।
ज्योत्सानिभां राघवपूर्णचन्द्रस्तत्याज तां प्राग्जनवादभीत्या।।21

यशस्विनीमग्निपरीक्षितां तां विरञ्चिशम्भ्वादिनुताञ्च पश्चात्।
महीयसीं पावकपावयित्रीं सुखेन जग्राह स किं मनुष्यः।।22

न काकिणीं नापि वराटिकां वा मूढोऽपि ना मुञ्चति मोहविद्धः।
भ्रात्राऽर्पिंत किन्तु न राज्यमैच्छद्यो राघवो हन्त स किं मनुष्यः??23

अये जना नागरकोत्तमर्णाः सर्वेऽपि यूयं ननु भाग्यवन्तः।
यद्रामराज्ये ससुखं वसन्तश्चकास्थ शेध्वे सहजं निशायाम्।।24

स एव रामो भगवान्नृपेन्द्रः प्रजोपकाराय हुतात्मसौख्यः।
अनन्तसन्तापचयेऽवसन्नो व्यथार्दितस्सम्प्रति दैन्यमेति।।25

सायन्तने ह्यः किल दुर्मुखस्तं जगाद गुप्तं प्रणिधिर्नियुक्तः।
यन्मैथिलीमाक्षिपतीह कोऽपि दुर्वृत्तदृष्ट्या रजको नगर्याम्।।26

सौमित्रितो वृत्तमिदं निशम्य मयापि रात्रौ प्रहितः स्वमन्त्रः।
यन्मामनामन्त्र्य न काऽपि राम! कार्या त्वयाऽनर्थकरी प्रतिज्ञा।।27

मन्ये प्रयत्नैः किल लक्ष्मणस्य युष्माकमप्यञ्चितभागधेयैः।
महाविनाशोऽपगतो निशायां भवन्त एवात्र पुनः प्रमाणम्।।28

ससागरायाः कुशलं धरित्र्याः प्रतीयते भो रजकाश्रितं तत्।
तस्मान्मयाऽऽनीत इहैव सोऽपि तिष्ठत्ययं पार्श्वगतस्सभार्यः।।
इयं सभा लोकमतैकनिष्ठा लोकाऽनुगा लोकसमिद्धतन्त्रा।
गवेषणे लोकमतस्य नूनं न राजभीतिर्न च दैन्यभावः।।30

पौरा इदं पावनरामराज्यं हिनस्ति वैयक्तिकपारतन्त्र्यम्।
राज्ञोऽधिकारे प्रकृतिर्न बद्धा प्रजाधिकारे नृप एव बद्धः।।31

पूर्वं प्रतिज्ञातमिदं नृपेण यत्सेवकोऽसौ विनतः प्रजानाम्।
प्रजामनोवृत्तिपरीतराज्यं भुनक्ति रामो न निरङ्कुशोऽसौ।।32

तस्मान्न भेतव्यमिहाल्पमात्रं वाच्योऽस्त्यभिप्राय उपेत्य मञ्चम्।
विदेहजां क्षालक! भद्र! नूनं प्रवेत्सि दुष्टां यदि नष्टशीलाम्।।33

तपांसि तीर्थानि कृतानि हन्त कौसल्यया जन्मनि जन्मनीत्थम्।
ततो नु जातो रघुवंशदीपः श्रीरामचन्द्रस्तनयोऽथ कुक्षेः।।34

रामोऽप्यहोऽसौ वरभागधेयो योऽवाप सीतामिव धर्मपत्नीम्।
शत्रुघ्नमादौ भरतञ्च पश्चात्सलक्ष्मणं देवरमाप साऽपि।।35

दृढा मतिस्ते यदि तत्स्वकीयं मतं ह्युपस्थापय निर्विशङ्कम्।
सीताविरुद्धं वदसि त्वमेश्चाऽन्येऽपि वा, तद्भविता प्रकाशम्।।36

किमस्ति राजर्षिरिह क्षमायामन्योऽपि सीरध्वजतुल्यशीलः।
यस्यात्मजेयं खलु पट्टराज्ञी रामप्रियाऽस्माकमधीश्वरी च।।37

यन्नेत्रदीप्ताग्निभयाऽभिभूतश्शशाक नो स्प्रष्टुमसौ दशास्यः।
स्वपापपश्चात्तपनप्रविद्धः सा जानकी किं चरितैर्विलुप्ता??38

प्रदीप्तवैश्वानरवेदिकायां स्थिताऽपि या काञ्चनतामवाप।
तां देववन्द्यामपि मैथिलीं भो जानासि सत्यं चरितावलीढाम्??39

समग्रलङ्काजनतासमक्षं प्लवङ्गसैन्येऽपि च विद्यमाने।
रुरोह सीताऽधिचितं मुमूर्षः सा किं कथा लोकजनश्रुतिर्वा??40

साक्षी स्वयं लक्ष्मण एष यो वै काष्ठानि संहृत्य चिताञ्चकार।
साक्षी स्वयं राघव उग्ररोषो यन्मूलमासीद् दुरितं तदूर्ध्वम्।।41

विभिषणो वायुसुतोऽङ्गदश्च प्लवङ्गसेनाऽधिपतिस्सुकण्ठः।
स जाम्बवान् वृद्धतमोऽधिसैन्यं सर्वेऽपि ते संसदि साक्ष्यभूताः।।42

चारित्र्यशुद्ध्यध्वरमन्त्रपूता विरञ्चिशम्भ्विन्द्रमुखाभिनन्द्या।
सीता स्वयं हव्यभुजा प्रदत्ता वेद्युत्थितेनाऽशु रघूत्तमाय।।43

अतः स्फुटं वच्मि निजाधिकारैस्तपोमहिम्ना गुरुगौरवेण।
विरौम्यहं चण्डमुदूर्ध्वबाहुः श्रृण्वन्तु सर्वे किल पौरवर्गाः।।44

चरित्रमास्कन्दति पट्टराज्ञ्या भूयोऽपि चेत्कोऽपि विरुद्धबुद्धिः।
चितां समारुह्य निजं चरित्रं प्रदर्शयेत्सोऽपि सकृत्पवित्रम्।।45

मान्या जना नागरकाः प्रविज्ञाः एतावदेवास्ति ममाभिधेयम्।
निश्चेष्यते सम्प्रति लोकतन्त्रैर्भाग्यं हि देव्या रजकार्दितायाः।।46

पक्षे-विपक्षे च विदेहजायाः वादो मया प्रस्तुत आत्मबुद्धया।
ऋतञ्च सत्यञ्च भवत्समक्षं प्रकाशिते शास्त्रपथानुकूलम्।।47

सीतास्वरूपं रजकप्रमोहं विशाम्पतेश्चापि गृहप्रभुत्वम्।
निष्पक्षपातं परिभाष्य सोऽहं करोमि सर्वं भवतामधीनम्।।48

एकेन नीचेन मया पुरीयं निजापराधेन कृताऽवसन्ना।
वापीव हालाहलबिन्दुनेव न मे गतिस्सम्प्रति कल्मषाणाम्।।49

हे राम हे राघव दीनबन्धो! क्षमस्व मां देव! कृतापराधम्।
आयोध्यका जानपदाश्च सर्वे यूयं क्षमध्वं रजकं व्यथार्तम्।।50

न मेऽक्षरज्ञानमकुण्ठसुप्तेर्न चापि विद्वज्जनसाधुसङ्गः।
न वंशसंस्कार इहास्मि जातो जन्तुः पृथिव्यां रजकाभिमानी।।51

तिमिङिगलो गाङ्गजलैकपायी भवन्नपि क्लिश्यत एव यद्वत्।
जीवामि हा विष्णुमये पुरेऽस्मिन् विष्णुच्युतोऽहं रजकस्तथैव।।52

अवादिषं क्रोधविनष्टबुद्धिर्मुखेन यद्देव! निशि स्वभार्याम्।
न तस्य मूलं हृदये ममाऽसीन्न वर्तते नाथ! शपामि धर्मैः।।53

ब्रह्मर्षिवाण्या अमृतं निपीय किन्तु प्रलीनं मम बुद्धिजाडय्म्।
विलोकये सम्प्रति विष्णुरूपं श्रीराघवं भूमिसुताञ्च लक्ष्मीम्।।54

स्वं कर्तव्यं प्रसक्त्या विशदयतु जनो चत्र यस्याऽधिकारः
आत्मा न्यग्भावनीयः कथमपि न मनाङ् मङ्गलेऽमङ्ले वा।
श्रित्वा यो नैरपेक्ष्यं समुदयसरणिं लम्बते रामराज्येऽ
सौ मे प्रेयान्नितान्तं धरणितलचरो देवकल्पोऽभिवन्द्य।।55